بهمنِ دلتنگی

اولین بهمنیه که حتی کمترین حسی  به نزدیک شدن روز تولدم ندارم. 

نمیخوام  از الان  صحبتای 30 سالگی و بیشتر رو بکنم. ولی زود پیر شدن حقیقت غیر قابل انکار نسل ماست. نسل ما و نسل قبلی و همینطور نسل قبلش. 

هر نسلی که تو این 40 سال نکبت بار قرار گرفته دچار پیری زودرس شده. خیلی زوده که نخوام به روز تولدم حس داشته باشم. خیلی زوده که بشینم خاطرات کودکی و نوجوونی رو مرور کنم و گاهی اشک بریزم. 

این روزا جامعه پره از آدمای نا امید. پره از آدمایی که به نون شب محتاجن. پره از آدمایی که سطح زندگیشون رو به افوله. پر از فساد. پر از دروغ و پر از غریبه...

حسن عباسی (یه حروم لقمه از بین هزاران) امروز سخنرانی کرده و برای سال 1444 وعده مراسم تاسوعا و عاشورا تو حسینیه کاخ سفید رو داده. نیمه شعبان تو باکینگهام و دعای فلان تو مسجد ورسای. 

کلیشه ی "نمیدونم بخندم یا گریه کنم؟"

دلم یه ایران آزاد میخواد. ایرانی که دوباره بشه با افتخار ازش حرف زد. ایرانی که من و امثال من مجبور نباشن ازش خارج بشن و جای دیگه دنبال آینده روشن بگردن.

از ته دل امیدوارم چند سال دیگه اینا رو بخونم و بگم دیدی پسر؟ دیدی درست فکر میکردی؟

دلم روشنه... 

حداقل هنوز...